Dankzij een lieve vriendin (detail hierboven) was het mijn 3e boekenbal. Nog steeds geen andere schrijvers op hun bek geslagen. Misschien volgend jaar, wanneer ik hoop op eigen titel een kaartje te krijgen. We schrijven dapper door.

Dit keer leerde ik de volgende tien dingen.

1. Mijn buttons waren een groot succes.

2. Claudia de Breij, bijvoorbeeld, spelde ik een mooi verhaal en een button up. We spraken over homoseksuele liefde, beroemd zijn en andere ongemakken.

3. Cornald Maas vroeg of ik op mannen viel. Of nee, hij vroeg waar mijn voorkeur naar uitging, in het verlengde van voorgenoemd gesprek met Claudia. Verder wist hij me wat details te vertellen over mensen uit Hilversumland waar je geen u tegen zegt. Ik zwijg. Ik ken mijn mores.

4. Stiekem was ik ziek, voordat ik ging. Hoofdpijn, keelpijn. De gin die geschonken werd doodde de bacillen. Ik was zo lang op het boekenbal dat André Hazes en Harry Mulisch opeens “De hoogste tijd” inzette. Mijn date, mijn bacillen en ondergetekende behoorden tot de hekkensluiters.

5. Jurgen Raymann liep trots rond met mijn button. “My Homeboy”, lachte hij, “super, man”. Hij is groot, trouwens. Kluun vond de button ook tof. Op het einde van de avond, we waren drie dra dronken, werden we door ons beider redacteur officieel aan elkaar voorgesteld.

Jan Mulder wilde ik er ook eentje opspelden. Maar hij zei: “ik ben toch geen stickerpaal”, op zijn geveinsd verbaasd-geirriteerde-DWDD toon, “hebben jullie dan wel alles van Mulisch gelezen!?” “Jahaahaa,” loog ik, waarop hij “sodemieter toch op met je button” grinnikte.

6. Die gezellige dikkerd van de Jakhalzen – dus niet die vervelende krullenbol met zijn pedante bijna-hipdoenerij- gaf ik ook een button. Ik werd fronsend toegeknikt alsof ik bij een drukke slagerij voordrong. Hij droeg de button niet, zag ik later. Not very Jakhals.

7. Hanna Bervoets, bless her heart, sprak ik ook weer even na onze wat ongelukkige ontmoeting vorig jaar. Ik speldde haar een button op, zij vertelde over het wel en wee van haar tweede roman, de verzoeken die haar gedaan werden. Ik sprak over mijn ontwikkelingen. Het was goed.

8. Een meisje met een zebrastreep jurkje verleidde ik tot een drankje met yours truly op het Ajaxterras. Het werd de eerste keer dat ik een smokingjasje over  vrouwenschouders wierp. We kletsten, het was bijna voorjaar. Ondertussen bleek het glazenwegruimpersoneel Duits-efficient: zelfs een halfvol glas Gin tonic werd als halfleeg bestempeld en in een afwasteil meegetroond. Ik dronk verder met het zebrastreepmeisje en kreeg uiteindelijk mijn colbertje ook weer terug. Zij kreeg een button.

9. Mijn uitgever Joost Nijsen holds his own, zoals de Amerikanen zeggen, na een avond stevig drinken. De lippenstiftzoenen op zijn beide wangen stonden hem niet verkeerd. Ik zit daar goed.

10. Bij mijn 3e bezoek boekenbal zag ik de reality augmented. En dat was niet alleen door de Mulisch Layar app of de QR codes waarmee virtuele kunst boven de dansvloer te zien was. Het was bij-na gelegitimeerd dat ik daar rondliep, dat had er ook mee te maken.

Maar in het verlengde daarvan realiseerde ik me iets droefgeestigs. Misschien is dit wel de allerleukste periode van het hele schrijfgebeuren. Ik zie drie toekomstscenario’s:

Optie 1: Als dat debuut van mij klote wordt ontvangen is het voor iedereen wel duidelijk wat voor domper dat zou zijn. Het doet geen afbreuk aan hoeveel plezier ik er tot nu toe aan heb gehad. Maar toch. Ik vermoed dat het iets van de onbevangenheid weg zal halen. Straks blijkt bijvoorbeeld dat ook dat kreng van mij tegenvalt – net als bijna alle debuten – en dan is het toch minder lollig buttons uitdelen.

Optie 2: Mijn debuut wordt medium ontvangen. Dat is misschien nog wel kutter. Ik haat medium. Wie wil er nou medium?!? Nee, dan nog liever keihard falen. Met een knal.

Optie 3: Als het goed wordt ontvangen heb ik vanaf dan ineens verwachtingen waar ik aan moet voldoen. Laissez faire, Neil Young’s Hey Hey, My My (als het even kan de coverversie van Oasis) is fijner. Dat willen we heel graag behouden.

ps. Voordat u nou denkt: wat geilt die Sid op BN’ers een laatste opmerking. Ik had vijfentwintig van die dingen laten maken. Slechts zeven kwamen bij Hen Die In Waku Waku Zitten terecht. De rest ging naar eerder genoemde toffe onbekende mensen.