“Alles ruikt naar chocola”: mijn handtekening is gezet. En nu?
De afgelopen weken is me vaak gevraagd hoe het nu verder zou gaan, na dat contract voor mijn debuutroman, (titel: “alles ruikt naar chocola”, Facebook widget rechts op mijn blog, klikken en fan worden mag.)
Nadat de envelop met contract, attent kaartje en extra uitleg van de uitgever mijn brievenbus deed exploderen was het tijd voor champagne. Alweer, ja. Maar maakt u zich geen zorgen, calvinistische lezer, nu is het voorlopig gedaan met de gouden bubbels. Ik heb mijn redacteur de week na ontvangst het hemd van het lijf gevraagd over het schrijftraject, de marketing, haar redigering, onze planning, de iPhone app, etc. Alles wat door ondergetekende werd gevraagd werd door haar moeiteloos beantwoord.
Het contract heb ik ondertekend en teruggezonden. Mijn kopie ervan ligt nu voor me op tafel. Naast mijn browser venster staat een venster open van scenarioschrijfprogramma Final Draft voor de outline van wat er per hoofdstuk ongeveer moet gebeuren, een kladblok bestand voor de ‘to do’ lijst en een Wordbestand met mijn daadwerkelijke manuscript, 70.038 woorden lang.
De zon schijnt mijn kantoor in alsof het herschrijven niets is. En toch valt het me zwaar.
Mijn redacteur en ik hebben een flink aantal dingen inmiddels heen en weer gekaatst (personages samengevoegd, een stuk vertalen, scenes korter) dus daar ben ik alvast aan begonnen totdat ik eind deze maand haar eerste set opmerkingen krijg te verwerken. Maar veel van mijn manuscript zie ik niet meer scherp; ik heb het te vaak bekeken.
Maar gaat zij dan opdragen wat jij allemaal moet veranderen? En moet jij dat dan gewoon doen!?
Ik heb bij een voetbalvriend de vergelijking met een coach en een voetballer gemaakt. Die samenwerking is mutualistisch: beiden hebben baat bij een zo goed mogelijke wedstrijd.
Uiteindelijk kan ik lekker doen wat ik wil maar ik schiet de bal eerder in de kruising als mijn neus haar kant op staat. Ze heeft immers veel meer kennis, meer overzicht en ziet eerder wanneer de bal gestift moet worden, of ik moet aanzetten, of ik iemand onderuit moet schoppen. Haar opmerkingen ga ik waarschijnlijk hier verwerken trouwens, de komende winter:
Daarover later meer.
Veel Succes!!!!! Je kunt het!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
fijn die warme deken voor je buren!!
En een gin tonic voor de buurmeisjes
😀