(4e versie, 24-10-2011)

Ze zagen elkaar graag als die twee personages uit hun favoriete televisieserie.Wanneer ze dus contact zochten over Skype –  voor hem ’s ochtends als hij alleen wakker werd,  voor haar ’s avonds als ze alleen had gegeten – spraken ze over hun twijfels en gedachten. Steeds vaker deden ze dat aan de hand van situaties waar Hank of Karen in verzeild waren geraakt. “Hoe gaat het met je?” werd dan bijvoorbeeld beantwoord met: “Ik voel me nu als Karen toen ze Hank maar niet te pakken kreeg terwijl hun dochter in het ziekenhuis lag.”

Hun empathie met die personages was zo hevig en hun individuele herinneringen zo met die van de personages vergroeid dat ze met het aanhalen van ‘die ene scène’ de ander direct hun gevoel konden vertellen. Meer was overbodig. De televisieserie werd hun klankbord, hun geheugen, hun referentiekader, hun ervaring.

De personages uit de televisieserie waren natuurlijk ook al jaren belangrijker voor ze dan hun eigen familieleden waren; hun eigen neven of nichten zagen ze misschien één keer per jaar.  Hank en Karen maakte hen wekelijks deelgenoot van hun meest intieme problemen, en meestal na een week of wat nog eens, en het kon altijd nog eens terug worden gekeken, wanneer het hen uitkwam. Hank en Karen waren bovendien, zo leek het tenminste, afhankelijk van hun aandacht.

In het steeds verder vereenvoudigende proces van herinneringen ophalen via scènes van hun televisieserie was het een logische stap om elkaar ook anders aan te gaan spreken. Als hij online kwam noemde ze hem nooit meer bij zijn eigen naam, maar standaard “Hank”,  andersom noemde hij haar steevast “Karen”. Het begon als een grapje, maar het wende snel.

Hank en Karen uit het echt begonnen ook te spreken als Hank en Karen uit de televisieserie, gaven een bijna perfecte imitatie van Amerikaanse intonaties aan hun eigen woorden. De keelzucht van haar als ze het niet meer wist. De whiskeykraak van hem als hij spitsvondig wilde zijn.

Karen-uit-het-echt wist eigenlijk ook al enige tijd welk bruggetje Hank-uit-het-echt zou gebruiken om van onderwerp te veranderen, net zo goed als Hank-uit-het-echt al wist welk stopwoord Karen-uit-het-echt zou gebruiken om aan te geven dat zij het over iets anders wilde hebben.

Terwijl ze ver van elkaar af woonden, niet alles van elkaar wisten en alleen via Skype met elkaar konden spreken, werd hun onderlinge afstand steeds dunner dan de glazen plaat die hen scheidde.

Hun herinneringen begonnen te verkleuren: die middag aan het strand, samen in Noordwijk, groeiden daar toen geen torenhoge palmbomen op de boulevard? En waren ze in plaats van met zijn Opel Kadet niet eigenlijk met een Chevrolet naar Las Vegas gereden? Was het wel Las Vegas?

Scherven bleken druppels zeepsop toen op een dag de glasplaat uiteen spatte.